Tytuł najnowszego dramatu Doroty Masłowskiej "Między nami dobrze jest" pochodzi z piosenki kapeli "Siekiera" w jej pierwszym, punkowo-karnawałowym wcieleniu. Legendę kapeli, prócz ekstremalnej muzyki, buduje szereg anegdot: największe pogo w historii Polski (Jarocin ’84) czy słynne wezwanie rzucone ze sceny: "Świry do przodu, próchno za drzwi!". Ten kontekst jest dla mojego odbioru Masłowskiej - nie tylko ostatniego utworu - kluczowy: to literatura zbudowana na sprzeciwie, inteligentnym i głupim, przewrotnym i prowokacyjnym buncie. Prapremierowa inscenizacja w reżyserii Grzegorza Jarzyny to poczciwy cover tej literatury, wykonany w aranżacji - powiedzmy - smooth jazzowej.

Rzecz rozgrywa się w białym, sterylnym pudełku sceny, wyznaczonym płóciennymi parawanami, na które projektowane są komputerowe animacje: fruwa stolik i lampa, biega kucyk. W tle rozbrzmiewa...