Po pierwsze: mistrzowskie wykonanie, które sprawia, że nawet tak maleńkie i króciutkie obrazki muzyczne budują jeden po drugim spójną wypowiedź; są snującą się powoli opowieścią.

Po drugie: słyszymy, jak dokonuje się na tej płycie cudowne równouprawnienie fortepianu (akompaniamentu) względem głosu (solisty). Fortepian nie ogranicza się do towarzyszenia. Natalia Pasiecznik opowiada własną historię - czasem unisono, ale czasem też w dwugłosie; nie pozwala, by jej instrument schodził na plan dalszy.

Po trzecie, dla mnie najważniejsze: słuchając Mendelssohna i Dvořáka słyszymy tak naprawdę “coś" poza muzyką i niejako nad dźwiękiem - radość. Po prostu radość wspólnego przebywania i wspólnego tworzenia. Dostrzegamy wartość porozumienia, i to nie ograniczonego tylko (aż!) do muzyki - być może jest to porozumienie, jakie łączyć może tylko siostrzane...