Według obliczeń wspartych o aztecką kosmogonię rok 1968 miał być dla Meksyku początkiem ery pokoju. Podobne były szacunki prezydenta Gustavo Díaz Ordaza i zdawało się, że tak azteccy kapłani, jak ich nowocześni spadkobiercy trafnie odgadli przyszłość. Po krwawej rewolucji, okrutnej wojnie domowej i długim okresie społecznych napięć miał nadejść czas wytchnienia. Cud gospodarczy lat 60. był obietnicą awansu cywilizacyjnego i wzorem dla Ameryki Łacińskiej. Panująca od czterech dziesięcioleci Partia Rewolucyjno-Instytucjonalna (PRI) sądziła, że jej rządy uzyskują właśnie wiekuistą sankcję. Brakowało tylko podziwu Pierwszego Świata, symbolicznego przyjęcia do klubu. Okazją do odrzucenia upokarzającego stereotypu trzecioświatowego zacofania i odsłonięcia nowoczesnego oblicza kraju stały się październikowe Igrzyska Olimpijskie i “Olimpiada Artystyczna": wystawy, koncerty, zlot...