"Na pamiątkę" - ileż sentymentów wiąże się z tymi słowami! Zdjęcie od dziewczyny poznanej na wakacjach, jubileuszowy album od kolegów z biura, słodkie obrazki rozdawane dzieciom przez księdza podczas kolędy... Czy pamiątka Pierwszej Komunii Świętej, swoisty dyplom, który można oprawić w złocone ramki i powiesić na ścianie. Wszystkie te pamiątki łączy jedno: ktoś je nam podarował bez naszego specjalnego wysiłku. My byliśmy tylko biernymi odbiorcami - wystarczyło uśmiechnąć się i powiedzieć "dziękuję".

Jezus w Wieczerniku nie rozdawał apostołom swoich wizerunków, tylko łamał chleb, pił wino, następnie przykazał uczniom, by czynili to samo na jego pamiątkę. Ale jak można cokolwiek "czynić na pamiątkę"? I to pamiątkę niezwykłą, bo przypieczętowaną prawdziwą krwią Boga-Człowieka?

W liturgii mszalnej jest czas na wspomnienie, zwane z grecka anamnezą...