GRZEGORZ JANKOWICZ: W jednej z Twoich opowieści chasydzkich mowa jest o wycieczce, na którą Rebe wybrał się w wieku pięciu lat z ojcem. Żeby ułatwić sobie zadanie, wyciął z mapy pasek z trasą, którą mieli pokonać. Ojciec wyjaśnił mu, że ważna jest cała mapa, bo pokazuje wszystkie punkty orientacyjne. Chciałbym, żebyś opowiedział o takich właśnie punktach, o najważniejszych miejscach, które miały wpływ na Twoją twórczość. Zacznijmy od pierwszego prawdziwego domu.

GÉZA RÖHRIG: To był dom rodziny zastępczej w Budapeszcie i był „entym miejscem” w moim życiu. Trafiłem tam w wieku 12 lat. Wcześniej – między czwartym a dwunastym rokiem życia – czułem się we własnej skórze potwornie obco. Zdefiniowałbym to odczucie obcości jako „bycie tam, gdzie mnie nie ma, i robienie tego, czego się nie powinno robić”.

To było wygodne mieszkanie?...