Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Jeden z moich przyjaciół - a raczej domowników, bo o jezuitę chodzi - który się wyspecjalizował w pobożności, teologii i liturgii wschodniej, ukuł ciekawe określenie modlitwy powszechnej: pobożny koncert życzeń. Że niby, sami stojąc z założonymi rękoma, życzymy naszym bliźnim wszystkiego najlepszego, ale spełnienie tych życzeń zostawiamy Bogu. To On ma sprawić, dać, spowodować, zaradzić, uratować, wybawić i tak dalej.
Czasami ma się nawet wrażenie, że ta nasza modlitwa jest wyznaczaniem Panu Bogu roboty na nadchodzący tydzień. Wciąż tej samej roboty, choć w różny sposób przedstawianej. W każdą niedzielę namawiamy więc Boga na to, by się zajął papieżem i biskupami, jak też kapłanami, czyli Kościołem. Pod koniec dodamy jeszcze nas wszystkich, jakby Kościół do nas nie należał. Następnie dodamy głodnych, bezdomnych, chorych, prześladowanych, bezrobotnych, oczywiście zmarłych, i kto tam jeszcze przyjdzie nam do głowy.
Bywa więc, że ta część Mszy, która powinna ściśle przylegać do dnia dzisiejszego i odzwierciedlać naszą troskę o to, co się dzisiaj w nas i z nami dzieje, nie ma nic, lub niewiele, ze współczesnością wspólnego. I nic w tym dziwnego, skoro to, co miało być modlitwą powszechną, jest tekstem sprzed nieraz wielu, wielu lat, stworzonym przez najczęściej anonimowego autora, który z dzisiejszym światem nie ma nic wspólnego.
Tymczasem Chrystus, pozwalając nam słyszeć modlitwy, prośby do Niego zanoszone, ma w tym swój cel. On te modlitwy przekierowuje na nas. Tym sposobem stają się one dla nas wezwaniem, a i wyzwaniem, zaproszeniem do współpracy. A ponieważ wszystko, z czym Jezus do nas się zwraca, jest wyrazem Jego miłości, stąd modlitwy, które On i my słyszymy, stają się Jego darem, ewangelicznym talentem, skarbem, zaczynem czy zakwasem, Jego prośbą skierowaną do nas, błogosławieństwem.
Otóż jeśli uwierzymy, że Chrystus dlatego pozwala nam słyszeć to, o co proszą Go Jego siostry i bracia, gdyż przez nas pragnie im odpowiedzieć, przez nas zaradzić ich potrzebom i bolączkom, wtedy spadnie na nas nowy obowiązek, bywa, że bardzo trudny, bolesny, niebezpieczny. Obowiązek pójścia tam, gdzie Jezus nas pośle.
Wypełniając tę misję, chrześcijanin może napotkać nie tylko przeciwności, ale napytać sobie biedy. Skoro bowiem razem z Jezusem nazywamy Boga Ojcem, to jasną jest rzeczą, że Bóg może nas posłać tam, gdzie jest najbardziej niebezpiecznie. Taka szczególna misja wymaga szczególnych posłańców. Dla załatwienia spraw najważniejszych wysyła się ludzi szczególnego zaufania. Dlatego Bóg nie wysłał do nas żadnego anioła czy któregoś z proroków, ale własnego Syna, by nikt nie wątpił w Jego wielkoduszność i bezinteresowność. Tak współpracując z Bogiem stajemy się coraz bogatsi, gdyż każdemu, kto ma już Boga i ludzi, "będzie dodane, tak że nadmiar mieć będzie" okazji i umiejętności życia w każdych warunkach.
