Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Tylko w Ewangelii św. Łukasza znalazł się opis zgubienia Jezusa w świątyni i wyznanie o bólu serca Matki. Podobnie tylko Łukasz uwiecznił wcześniejszy pobyt Świętej Rodziny w Jerozolimie, kiedy Symeon wypowiedział prognozę o mieczu, który przeniknie serce Maryi. Za to trzecie, triumfalne wejście Jezusa do świętego miasta utrwalili wszyscy czterej ewangeliści (Łk 19, 28-39). Specyfika podejścia św. Łukasza znalazła wyraz w tym, że dysponując wiadomościami przekazanymi przez Maryję, notował on również opisy sytuacji, które same w sobie nie były spektakularne, musiały jednak głęboko poruszyć serce Matki rozważającej po latach tamte sceny. Jawią się one jako naturalne, gdyż w samotności Nazaretu Maryja musiała zapewne rozważać ukryty sens zdarzeń sprzed lat i pytać, czego Bóg od Niej oczekuje, dopuszczając tę dawkę cierpienia.
Nieraz tęsknimy za chrześcijaństwem, w którym obowiązywałby jeden prosty schemat i wszyscy mieliby obowiązek mówić tym samym głosem. Tymczasem wielką łaską jest właśnie to, że św. Łukasz nie stosował się do podobnych dobrych rad. To dzięki jego wrażliwości ocalały świadectwa duchowych zmagań Maryi. Jedynie on przekazał przypowieść o miłosiernym Samarytaninie (Łk 10, 30-37). Tylko on uwiecznił w Ewangelii pełne poezji i optymizmu sceny nawrócenia Zacheusza (19, 1-10) i syna marnotrawnego (15, 11--32). O ileż uboższe byłoby zuniformowane chrześcijaństwo, w którym na miejscu bogactwa ludzkich uczuć pojawiałaby się troska o stylowy śpiew unisono.
