Na drzwiach Sali Prób kartka z zapewnieniem, że farby używane w przedstawieniu dają się bez trudu zmyć. Ogłoszenie budzi niepokój wchodzących widzów: będą na nas chlapać farbami? Dzieci czekające na spektakl niecierpliwią się trochę, odliczają kolejne sekundy do 18.00 („kiedy ta duża wskazówka będzie na samej górze...”). Drzwi otwierają się punktualnie i wchodzimy do przedsionka sali, gdzie stajemy trochę skonfundowani: nie ma sceny, nie ma miejsc dla widzów. Grupka dzieci, kartony, pojemniki z farbami, z boku wielki biały namiot.

Proszą nas, by zostawić torby i plecaki, powiesić kurtki, a po chwili Robert Koszucki z uroczym, ale jakoś niepokojąco przewrotnym uśmiechem zapewnia: „Jeszcze niczego tu nie ma, ale za chwilę będziemy mieć wszystko”. Prosi, byśmy się ustawili gęsiego i wchodzili do namiotu, kolejno liczeni przez stojące w wejściu dzieci. Zostajemy błyskawicznie...