Na Ukrainie kończy się bitwa o region ługański. Rosyjskie ataki koncentrują się teraz na tej części regionu donieckiego, której wciąż bronią siły ukraińskie.

Walerij zastanawia się, czy to pech czy koniec końców wielkie szczęście. Bo to jednak niezwyczajne: trzy rany w ciągu doby. Pierwszą odniósł, gdy pocisk uderzył w schron jego drużyny, zabijając dwóch i raniąc trzech kolegów. On przeżył, bo wyszedł, by złapać zasięg i porozmawiać z Olją, żoną. Jego rany od odłamka nawet nie odnotowano, była lekka.

ZOBACZ TAKŻE:

MAMO, JADĘ. Ukraina się broni, ale za coraz wyższą cenę. Ludzie na tyłach drżą o bliskich na froncie >>>>

Opatrzony, został ze swą grupą szturmową, wraz z którą bronił Siewierodoniecka, a teraz Łysyczańska. Ale że przyszła gorączka, kazali mu się ewakuować. Wtedy został znów ranny: auto, którym jechał, dostało się pod ogień. A trzeci raz – to było w szpitalu polowym. Kończył obiad, kolega rzucił: „Zjadłeś? To weź kompot, wypijemy na powietrzu”. Wyszli, a wtedy rakieta trafiła w budynek stołówki. Kontuzjowany, ze wstrząśnieniem mózgu (dostał cegłą w głowę), pomagał zbierać szczątki tych, którzy swój obiad jedli wolniej. Teraz Waleryj, czterdziesto- paroletni weteran (kilka lat temu spędził już ponad rok w Donbasie), jest w szpitalu na tyłach, a Olja organizuje dla niego leki.

Nieustający ostrzał artyleryjski i rakiety to największe zagrożenie dla żołnierzy, którzy odpierają ataki w regionie donieckim (Rosjanie zajęli dopiero połowę jego obszaru) i na styku regionów donieckiego i charkowskiego oraz wzdłuż rzeki Doniec Siewierski. Wbrew słowom Putina o „przerwie operacyjnej”, która miała nastąpić po zajęciu Łysyczańska, ofensywa trwa. Trwają też intensywne ataki lotnicze na cele na zapleczu, także cywilne, którym obrońcy niewiele mogą przeciwstawić – ich obrona przeciwlotnicza wciąż jest za słaba, dostawy z Zachodu wciąż są niewielkie.

Takiego szczęścia jak Walerij nie mieli białoruscy ochotnicy: w obronie Łysyczańska ponieśli duże straty. Wśród zabitych był Iwan Marczuk, ps. „Brześć”, dowódca batalionu „Wołat” – jednego z dwóch (drugi nazywa się „Łytwyn”; jednostki noszą nazwiska poległych Białorusinów), które tworzą białoruski pułk w składzie armii ukraińskiej. Nosi on imię Kastusia Kalinowskiego – ten komendant powstania styczniowego z Wilna uważany jest przez białoruski ruch niepodległościowy za narodowego bohatera. Szacuje się, że na Ukrainie walczy dziś na froncie półtora tysiąca Białorusinów.

ZOBACZ TAKŻE:

WOJNA SPRAWIA, ŻE ZACHÓD ZMIENIA SIĘ RADYKALNIE >>>>

Podczas przysięgi, którą żołnierze z pułku imienia Kalinowskiego składali w marcu, to właśnie Marczuk – niewysoki mężczyzna z charakterystyczną brodą, wielką jak u tolkienowskiego krasnoluda – odczytywał jej tekst. Film z tej uroczystości jest dostępny w internecie. Drżącym głosem „Brześć” przysięgał, że będzie walczyć o wolność, „tak jak nasi przodkowie walczyli z uciskiem hord Moskali pod Orszą, Smoleńskiem i Połonką”, wówczas w szeregach armii wielonarodowej Rzeczypospolitej, a potem „tak jak walczyli kosynierzy Kościuszki i powstańcy Kalinowskiego”, dopóki życia starczy.

Swojej przysięgi dotrzymał. ©℗