Pani Małgorzata, działaczka Koła Podmiejskich Gospodyń Wiejskich w Starej Wsi, od zawsze kochała ptaki. Wciągnęło ją głębiej, kiedy w jej ogrodzie wylądował dzięcioł zielony. Wtedy jeszcze nie wiedziała, że to właśnie on. Po prostu anonimowy ptak, tylko że uderzająco piękny. Zapamiętała, że był kolorowy jak papuga, miał czerwoną czapeczkę, zieloną marynarkę i szarą pierś. Chciała go nazwać, więc szukała, aż znalazła. W atlasie. Dzięcioł zielony, po łacinie, a jakże, ­Picus viridis. Amator mrówek o chichotliwym głosie. Satysfakcja z samodzielnego nazwania – czy, jak mówią ornitolodzy: oznaczenia – jest wielka, bo raptem okazuje się, że wcale nie trzeba „się znać”. Skoro już raz się udało, czemu ta przyjemna emocja odkrywania nie miałaby się powtórzyć? Tak często wygląda ptasiarska inicjacja.

Tego dnia, a był to raczej pochmurny, wietrzny poranek na początku kwietnia,...