W 1482 r. poddani królestwa Konga „ujrzeli na wybrzeżu coś absolutnie wyjątkowego: wielkie chaty, które zdawały się wyłaniać z morza, a na nich łopotały kawałki materiału. Kiedy żaglowce rzuciły kotwice, gapie na brzegu zobaczyli, że siedzą w nich biali ludzie. Musieli być to przodkowie, którzy żyli na dnie morza, coś w rodzaju wodnych duchów”. W 1885 r. król Leopold II przekształcił ten „kraj o powierzchni 2,3 miliona kilometrów kwadratowych, równy wielkością Europie Zachodniej” – we własność maleńkiej Belgii, a precyzyjniej: w jego własność. Jednak książka „Kongo. Opowieści o zrujnowanym kraju” Davida Van Reybroucka, belgijskiego pisarza i aktywisty, unika europocentrycznej perspektywy i zaczyna się… 90 tys. lat wcześniej. Tam autor lokuje świt historii Konga.

Przyspieszenie

Ciągłość tej historii Van Reybrouck ukazuje za pomocą pięciu momentów z życia...