Znak tożsamości

I w swoim życiu oscyluje pomiędzy tymi dwoma biegunami; raz trochę bliżej jednego, kiedy indziej bliżej drugiego. I tą swoją dwubiegunowością człowiek zaraził całą stworzoną przez siebie kulturę i cywilizację. 

Jezus udał się na Górę Oliwną, ale o brzasku zjawił się znów w świątyni. Wszystek lud schodził się do Niego, a On usiadłszy nauczał. Wówczas uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego kobietę, którą pochwycono na cudzołóstwie, a postawiwszy ją na środku, powiedzieli do Niego: "Nauczycielu, kobietę tę dopiero pochwycono na cudzołóstwie. W Prawie Mojżesz nakazał nam takie kamienować. A Ty co mówisz?" Mówili to wystawiając Go na próbę, aby mieli o co Go oskarżyć.
Lecz Jezus nachyliwszy się pisał palcem po ziemi. A kiedy w dalszym ciągu Go pytali, podniósł się i rzekł do nich: "Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień". I powtórnie nachyliwszy się, pisał na ziemi. Kiedy to usłyszeli, wszyscy jeden po drugim zaczęli odchodzić, poczynając od starszych. Pozostał tylko Jezus i kobieta, stojąca na środku. Wówczas Jezus podniósłszy się rzekł do niej: "Niewiasto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił?" A ona odrzekła: "Nikt, Panie!" Rzekł do niej Jezus: "I Ja ciebie nie potępiam. - Idź, a od tej chwili już nie grzesz".

Przed pojawieniem się człowieka na ziemi świat nie znał moralnego dobra i moralnego zła. To dopiero człowiek, czyli my, ludzie, gdziekolwiek się pojawiamy niesiemy z sobą błogosławieństwo dobra i przekleństwo zła. I ta polaryzacja dobra i zła jest także widoczna w całej ludzkiej historii i chrześcijaństwo, od samego początku, jest wplecione w ten dramat historii. Bóg przez Chrystusa wcielił się w ludzką historię po to, by dać człowiekowi moc ostatecznego zwyciężenia zła. To zło ostatecznie zostanie zwyciężone. Ale jak powiedział Jezus w jednej ze swoich przypowieści, ma to się stać dopiero w czasie żniwa, a zanim żniwo nastąpi to dobro i zło, zboże i chwast, mają rosnąć razem. Kiedy to się stanie,  kiedy nadejdzie czas żniwa – nie wiemy; nie wiemy także dlaczego tak jest, dlaczego zboże i chwast mają rosnąć razem. Taka jest po prostu ekonomia Boża. Może chodzi o to, może chodzi o proces dojrzewania, o to żeby dobro miało szansę w nas dojrzewać.

Dziś w dniach po wyborze nowego papieża nasze oczy zwrócone są na Rzym, na Kościół. Media polują na sensację, prześcigają się w diagnozach, co trzeba w Kościele zmienić, co zreformować, jedni przepowiadają nową erę w kościele, inni ogłaszają, że będzie tak jak zawsze. Może to nawet i dobrze, że oczy świata chociaż w ten sposób są zwrócone na rzeczy ważniejsze niż codzienny medialny szum. A dla nas to dobra okazja, by pomyśleć o Kościele w sposób trochę bardziej odpowiedzialny. I dlatego wróćmy w naszych refleksjach do wątku Boga, który wplótł się w historię człowieka. Chrystus żył na ziemi krótko, nieco ponad trzydzieści lat, z tego publicznie działał dwa, może trzy lata. Ale poprzez Piotra i Apostołów założył kościół, aby za jego pośrednictwem uczestniczyć nadal w historii ludzkości. A odchodząc z tej ziemi zapewnił: „a oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do skończenia świata”. To są końcowe zdania Ewangelii św. Mateusza. I od tego czasu Jezus realizuje swoją obecność wśród nas na rozmaite sposoby. Przede wszystkim jest obecny wśród nas a może w nas poprzez łaskę, czyli poprzez swoją bezpośrednią obecność w każdym człowieku, który w swoim życiu postawił na dobro. I właśnie tacy ludzie, oni, są przede wszystkim jego kościołem. W języku teologicznym to się nazywa „mistyczne ciało Chrystusa”, kościół niewidzialny. Ale w istocie ten kościół niewidzialny jest najbardziej chrystusowym kościołem. Oczywiście jest także kościół widzialny, ze swoją hierarchią, administracją, prawem kanonicznym, różnymi instytucjami. I tutaj łatwiej wdziera się ludzki pierwiastek ze wszystkimi jego uwikłaniami w dobro i zło. Ale także ten kościół widzialny spełnia jedną bardzo ważną, istotną funkcję: zapewnia ciągłość, ciągłość od Jezusa i Apostołów i szereg ich następców aż do dziś.

Widzialnym znakiem tej ciągłości jest osoba następcy Piotra, ciąg papieży, od Piotra do Franciszka. I to jest znak naszej katolickiej tożsamości. Jednakże kościół widzialny nie jest taką samą instytucją jak na przykład państwa, czy różne ponadnarodowe organizacje. Nie jest taką samą instytucją, bo Kościół ma pieczę nad dwoma bezcennymi skarbami. Nad Słowem Bożym i nad sakramentami. Słowo Boże to skrótowe określenie na to wszystko, o czym Jezus nauczał, a także i to wszystko, czym późniejsze wieki wzbogaciły refleksję nad nauczaniem swojego założyciela. A sakramenty to środki ustanowione przez Jezusa, dzięki którym możemy się uświęcać, czyli rozbudowywać dobro w nas samych i w innych.

To jest mała garść refleksji, i niech ta garść refleksji rzuconych dzisiaj posłuży nam jako materiał do własnych przemyśleń, zwłaszcza wtedy, gdy media będą nas bombardować kolejnymi rewelacjami na temat papieża i Watykanu. Nie bądźmy biernymi widzami tego co dzieje się na scenie świata, lecz poczujmy, że jesteśmy głęboko, bardzo głęboko wszczepieni w to włókno historii, które prowadzi od Jezusa i Apostołów aż do naszego dzisiejszego dnia. 

Od wielu lat w parafii rzymskokatolickiej pw. św. Maksymiliana w Tarnowie ks. prof. Michał Heller przewodniczy niedzielnym mszom św. o godz. 10:30 i wygłsza krótkie kazania, które gromadzą wielu stałych słuchaczy. Kazanie wygłoszone przez ks. prof. Michała Hellera 17 marca 2013 r. udostępniamy dzięki uprzejmości parafii św. Maksymiliana.