Coraz częściej spotykam ludzi, którzy wyłączają telewizory, przestają czytać gazety. Zaczynają czytać książki, chodzić na filmy, przysłuchiwać się publicznym dyskusjom. Wiedzą, że aby zrozumieć Polskę, muszą lepiej rozumieć świat. I na odwrót - że ich kluczem do świata jest Polska, w której wyrośli, w której nauczyli się mówić. I myśleć.

Kiedy słuchałem wykładu Charlesa Taylora podczas ostatnich Dni Tischnerowskich, miałem wrażenie, że świat mi się poszerza, że historia zostaje oswojona, a moje doświadczenie włączone w sieć setek tysięcy ludzkich doświadczeń. Że nie jestem, jak pisał Gałczyński, "małym urzędnikiem w wielkim biurze świata", ale kimś, komu "rosną skrzydła", żeby mógł na to, co go spotyka, spojrzeć z góry, z dystansu. To miłe uczucie, którego doświadcza się też podczas lektury najlepszych książek, w spotkaniu z wybitną sztuką. Stałem tak kiedyś...