Z uznaniem dla pani Józefy Hennelowej przeczytałem jej felieton ("TP" nr 8/06) o manifeście posła Pawła Kowala "Bądźmy dumni z naszej historii", opublikowanym w "Gazecie Wyborczej". W odpowiedzi na ten tekst należałoby opracować wykład polskiej historiografii za ostatnie co najmniej trzy dziesiątki lat, uwzględniając polemiki wokół zagadnienia: do czego służy historia (wielu politykom służy jako rupieciarnia, z której wybierają rozmaitości dla doraźnych potrzeb) i do czego służyć powinna (do rzeczowego ukazania sukcesów i porażek, zasług i grzechów narodowej przeszłości, do krytycznego spoglądania na minione wydarzenia, idee i czyny). Aż nazbyt często wydaje się (nie tylko politykom), że krytyczne spojrzenie oznacza tylko i wyłącznie negatywną ocenę przeszłości. Każde społeczeństwo ma ukryte w szafach szkielety i lepiej je zawczasu wydobyć, uczcić, ujawniając fakty, i sprawić godny pogrzeb, a nie czekać, aż ktoś inny je odnajdzie i zdawać mu się będzie, że dzięki temu zna całą prawdę - nic więcej ani mniej, jak tylko prawdę.