Na pytanie, kiedy zaczęłam pisać wiersze, nie umiałabym odpowiedzieć. W każdym razie - zanim nauczyłam się je spisywać własną ręką. Notowała je moja matka i po Jej śmierci te spisane przez Nią dziecinne wierszyki do mnie wróciły. Oboje rodzice byli pisarzami i do mojej poezji odnosili się poważnie i rzeczowo, bez roztkliwień. Nigdy nie postało mi w głowie, że mogłabym kiedykolwiek w życiu zaprzestać pisania wierszy; zawsze była to dla mnie jedna z oczywistych życiowych funkcji.

Rysowały się jednak pewne etapy. W jakimś momencie dokonywał się zwrot; nagle, ku mojemu własnemu zaskoczeniu, zjawiał się wiersz zupełnie inny niż dotychczasowe, po którym nie umiałabym już wrócić do dawnego sposobu poetyckiego myślenia i formułowania. Są to przemiany, w których świadoma wola nie ma chyba, albo prawie nie ma, udziału. Wszystko dokonuje się znacznie głębiej.

W czasach szkolnych...