ARKADIUSZ GRUSZCZYŃSKI: U Pana wszystko jakoś tak inaczej się toczy. Zajmuje się Pan w filmach kameralnymi relacjami, ludzkimi historiami bez wielkiej historii i polityki. To celowy zabieg?

ŁUKASZ GRZEGORZEK: Tak. Wielkie narracje – szczególnie ostatnio – ocierają się o farmazony. Oczywiście to nie oznacza, że reżyserzy nie powinni zajmować się polityką, prawami mniejszości czy piekłem kobiet. Ale podstawą żywego kina jest szczerość. Jej najczęściej nie widać na wielkim ekranie, bo ginie pod ciężarem wielkich spraw. Ocalała za to na małym, bo seriale dotykają tematów bliskich codzienności. I paradoksalnie, mimo że stoją za nimi korporacje, dają więcej wolności artystycznej niż dystrybutorzy, kiniarze czy producenci filmowi.

Polskie kino słynie przecież z wielkich opowieści: Wajda, Kieślowski, Hoffman. W ich filmach jednostka musi skonfrontować się z...