Wydała ona okrzyk i powiedziała: »Błogosławiona jesteś między Niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do Mnie? Oto skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie«”.

Niezwykła jest wiara Elżbiety i niesłychana jej uległość wobec Ducha Świętego (dobrze to przemedytować niemal w przeddzień Pięćdziesiątnicy). Elżbieta uwielbia „owoc łona” swojej młodziutkiej krewnej. Skąd w ogóle wie, że ona spodziewa się dziecka? Przecież Maryja nie zdążyła jeszcze o nim nikomu powiedzieć, przecież jej figura niczego jeszcze nie zdradza: jest w pierwszym, może drugim miesiącu ciąży.

Elżbieta widzi. „Widzi” nie tylko poczętego w łonie Maryi Syna, ale jeszcze rozpoznaje Jego Boską godność: „Owoc łona” Maryi nazywa „Panem”, a nawet więcej: „moim Panem”. Nie chodzi więc jedynie...