Z wielkim zainteresowaniem obserwuję dyskusję dotyczącą szkolnictwa wyższego. Do zabrania głosu skłoniła mnie wypowiedź prof. Ireneusza Krzemińskiego „Ile etatów dla profesora” (zob. artykuł w dziale Kraj – red.). Nie spotkałem się jeszcze z tak jednostronnie finansowym uzasadnieniem potrzeby wieloetatowości. Dziwi to, bowiem Autor do niedofinansowanych nie należy: jego informacja o zaangażowaniu w szereg grantów i projektów świadczy, że jego dochody z drugiego etatu są jedynie dodatkiem. Czy potrzebnym do utrzymania „poziomu mojego życia”? Porównanie z dochodami profesorów uczelni hiszpańskich czy amerykańskich jest niewłaściwe, że nie powiem fałszywe. Porównanie takie można przeprowadzić, dopiero odnosząc je do globalnego produktu wypracowywanego przez te kraje. Złośliwi twierdzą, że na uczelni można zarabiać tyle, ile się chce. Jednak trzeba angażować się w prace w stylu „kobiety...