Miał zabić papieża. Ciężko go ranił; zranił też dwie amerykańskie turystki (jedną z nich bardzo ciężko).
Trzydzieści sześć lat to dostatecznie długo, by wyrosło pokolenie, dla którego ten zamach to po prostu jedno z wielu wydarzeń historycznych. To jednak za mało, by wymarło pokolenie świadków. Byłem tam i pamiętam tamten dzień – tak, jakby to było wczoraj. Słuchałem transmisji z audiencji generalnej przez radio. Nagle coś się na placu stało. Nie mogłem zrozumieć co i wybiegłem z redakcji. Przy bramie św. Anny spotkałem Artura Mariego. Pytam go. Chciał coś powiedzieć. Nie mógł. Otworzył usta i się rozpłakał. Pamiętam oczekiwanie w Policlinico Gemelli, w pomieszczeniu sąsiadującym z salą operacyjną. Był ze mną Manno, ambasador Włoch przy Stolicy Apostolskiej. Przedziwna sytuacja: siedzieliśmy tuż obok i nic nie wiedzieliśmy. Czekanie, zgroza, modlitwa.
Czas łagodzi emocje...