„The Master”

Dałem się nabrać: wyczytawszy na stronie internetowej, że po raz pierwszy Decca i Philips wspólnie podjęły takie wyzwanie, żyłem w przeświadczeniu, że są to nagrania wyciągnięte z archiwów, a w każdym razie po raz pierwszy wydane w sposób oficjalny przez wielkie wytwórnie. Tymczasem "Master", którymi uczczono 10. rocznicę śmierci genialnego pianisty, to przepakowana edycja Philipsa z lat 90. "Richter - The Authorised Recordings".

Dobrze, że przypomniano te nagrania. Wracając do nich, na nowo odkryłem, jak metafizycznie pod palcami Starego Mistrza brzmiały refleksyjnie rozczytane trzy ostatnie Sonaty Beethovena (to jedne z ich najbardziej magicznych interpretacji), przypomniałem sobie niezwykłą retorykę Preludiów Chopina, ułożonych w ruchliwą suitę, zamkniętą dramatyczną kulminacją Preludium d-moll, zachwycił mnie wielogłosowy śpiew w Barkaroli. Takie cuda się nie starzeją, choć wydawca powinien wykazać odrobinę dbałości: jak wskazują źródła (i brzmienie), nagrania te pochodzą z roku 1966 (z recitalu w Ferrarze), nie z 1988, jak napisano. Z tegoż okresu datuje się też Sonata h-moll Liszta (mniej przekonująca niż jeszcze wcześniejsze, bardziej dynamiczne interpretacje), AD 1988 są zaś faktycznie pozostałe nagrania Lisztowskie (z Rosenheim i z Kolonii). Fascynujące jak zawsze są interpretacje Skriabina (z Nijmegen 28 X 1992, nie z 1993 r., jak napisano), Prokofiewa (nagrania z różnych lat, od 1966 do 1992, nigdy jednak z 1993, jak podano), szczególnie zaś wyboru Preludiów i fug Szostakowicza, indywidualnych, śpiewnych - negatywów typowych mechanicznych interpretacji. Obok Brahmsa (imponujące Wariacje n/t Paganiniego oraz dwie pierwsze Sonaty, bardziej liryczne, 1988, niż znane z innych płyt Dekki, 1986), do niesamowitości należy epicka Fantazja C-dur Schumanna (Leverkusen, 1979), w której żadna nuta ukryta w fakturze nie pozostaje obojętna dla opowieści. Mimo niedbałości w datach - zapisy bezcenne. Oby zawsze można było do nich wracać.