Niemniej ten, kto naprawdę chce myśleć, zawsze wstaje z upadku i – jak to śpiewał Młynarski – klei połamane skrzydła.

Dostałem na urodziny od przyjaciółki tom szkiców Theodora W. Adorno „Przemysł kulturalny” (w przekładzie Marty Bucholc). Wiadomo, że nic tak nie chłodzi rozpalonej głowy jak szkoła frankfurcka. Jeśli, powiedzmy, wkurzył was ten czy inny program w telewizji, to sobie bierzecie esej Adorna „Telewizja jako ideologia” i od razu spływa na was spokój oświecenia. Jeśli, dajmy na to, niepokoi was odczuwalny – nie tylko w Polsce przecież – nawrót tęsknot autorytarnych, to sięgacie po jego słynny artykuł „Freudowska teoria i model propagandy faszystowskiej” i zaczynacie bać się jeszcze bardziej, a równocześnie umiecie przynajmniej sformułować dobre pytania. A jeśli serce krwawi i głowa jest rozpalona z jakichś innych powodów, to wtedy czytacie sobie na przykład krótki...