W judaizmie nie można zostać kapłanem – trzeba się nim urodzić. Dlatego też nie można oczekiwać od męskich potomków Aarona, by każdy z nich był błyskotliwy. Czytając o obchodach Dnia Pojednania za czasów świątynnych, natrafiamy też na opis przygotowań. Wiadomo, że arcykapłan miał swoich ­coachów, którzy przed najważniejszą ceremonią w roku odświeżali w jego pamięci poszczególne jej elementy. Do świętego świętych arcykapłan wchodził oczywiście sam, lecz z liną obwiązaną dookoła kostki, gdyby okazał się niegodny i zszedł tamże, albowiem nikt inny nie mógłby tam wejść, by wynieść jego zwłoki. Szczęśliwy finał celebracji był dla arcykapłana powodem do odczuwania ulgi i radości. Po wybłaganiu przezeń przebaczenia dla Izraela, niejednokrotnie tłum towarzyszył mu w drodze do domu.

Talmud odnotowuje taką sytuację: po wyjściu arcykapłana ze Świątyni, szczęśliwi wierni odprowadzali go...