Ich samoistną rangę kulturową zwykliśmy doceniać, pisząc je przeważnie wielką literą.

Tamta lekcja dotyczyła bodaj Iwaszkiewicza, a zatem guberni kijowskiej, zasada jednak pozostaje w mocy, czego dowodem choćby Beskid Niski, gdzie jeden szczyt nazwą kiedyś „Stasiuk”, a drugi „Sznajderman” za zasługi dla polskiej książki i mowy. Stamtąd wyszła np. cenna inicjatywa – lista strat słownictwa polskiego, wykaz wyrazów, które z żalem oglądamy już tylko na śmietniku.
Ponieważ myślę żołądkiem, od razu zatęskniłem za przymiotnikiem „suty”. Słowo to ożyło w moim świecie dzięki Ewie Wieleżyńskiej, której mam zaszczyt pomagać, gdy ocenia wina – mało kto poza czytelnikami winiarskiej prasy wie, że jej notki to Arka Noego najbarwniejszych okazów polszczyzny. Otóż Ewa lubi mówić o winie, że ma „sutą materię”.
Wskazuje to na dwa obszary, w których słowo kiedyś funkcjonowało:...