Dziewczyny zdrapywały ściany skalpelem – centymetr po centymetrze. Przyglądał się temu z rosnącym zdumieniem. Inny by może ukrył, zamalował, przemilczał. Ale nie on. Każdy artysta jest wrażliwy na sztukę, a Mariusz Pędziałek to zawodowy oboista. Wzrusza go nie tylko muzyka.
Kamienica stoi dwie minuty od Rynku, z okien wyraźnie słychać hejnał. Niegdyś należała do hrabiów Mieroszewskich.
– Przypuszczam, że w tym salonie spotykała się bohema. Pokazywali obrazy, pili wino, może czytali poezję – mówi Pędziałek.
Po poezji został nawet namacalny ślad. W drzwiach salonu, pod drewnianą rozetą, gospodarz znalazł napis: „Ach, to mieszkanie wiele rozkoszy przyniosło, tum włożył po iaica w dziurę moje wiosło. W Roku 1832”. Może to hrabia był hecny, a może spłatał mu figla któryś z rzemieślników.
Państwu Pędziałkom nie było jednak do śmiechu, gdy przez 10 ostatnich lat PRL-u...