KATARZYNA KUBISIOWSKA: Jakie jest Pani pierwsze wspomnienie z dzieciństwa?
MAGDALENA TULLI: Takie, w którym jestem zszokowana obcym widokiem miejskim. Szukam w nim czegokolwiek znajomego, z determinacją, jakby od tego zależał mój związek ze światem.
Kiedy to było?
To musiał być moment, kiedy wylądowałam w Mediolanie, wcześniej mieszkałam w Warszawie. Matka była zmuszona zwolnić się z opieki nad niemowlęciem. Jedynym dostępnym wyjściem była wysyłka niemowlęcia do rodziców mojego ojca, swoją drogą przystali na to z ochotą. Bezpośredniego pretekstu dostarczyło stypendium UNESCO w Paryżu, które jej wtedy zaproponowano. Takie zbyt wczesne doświadczenie porzucenia ma swoje konsekwencje. Zmienia sposób funkcjonowania.
Jak zmienia?
Różne rzeczy mi nie wychodziły, ale z tym, że nie wychodzi, też można...