Wypuściwszy się poza wszelką wodę, jak powietrze
Stojącą w spiekocie dnia, aż po czubek horyzontu
Zwanego przez lwią część linią życia, wyszarpałeś się

Tylko na moment kotłującej w tobie nieuwadze, dla
Grona pozostałych stając się wydmą przez nikogo
Nie odwiedzaną. Wewnętrzna armia grających młoteczków

Zdobywała przedpola skurczonej pamięci, jakby nabiegły
Puls chciał ulokować się poza czaszką, a z melodii
Tej szły już dalsze echa, wlokły się obrazki żywcem

Podebrane kończącemu pracę osadowi snu. Byłeś wciąż
W innej - owiniętej ślubnym lub żałobnym welonem,
Czy przepasanej tylko ręcznikiem, wciąż nie odszukanej,

Bo milcząco rozproszonej po domach i pokojach tak
Rozmytych, że aż wzorcowo nudnych - wychodzącej
Teraz jak na skinienie spod kołyski powieki. Tam, gdzie

Zachodziwszy nieraz,...