Rozpacz jest filmowa. Ale bywa groteskowa, jeżeli się ją przerysuje. Antonioni nigdy nie traktował rozpaczy jako kinogenicznej dekoracji. Była dla niego kinem i życiem: kresem radości, finałem erotycznej dezynwoltury, zapowiedzią śmierci. Twórca "Powiększenia" (1966) swoją przygodę z kinem rozpoczynał w momencie, kiedy egzystencjalne udręki były w dobrym, artystycznym tonie. Młodzi, dwudziestoparoletni twórcy marzyli o starości. O wydrenowaniu z oka "szkła bolesnego - obrazu dni, które czaszki białe toczył". Chcieli prześwietlić przeszłość i na jej tragicznym tle budować teraźniejszość. Drzazga jednak została. Dlatego niedawna rozpacz, będąca scenerią rzeczywistą, stała się artystyczną wizją. To był długi proces, którego apogeum stała się dekada lat 60. ub. wieku - to wtedy odkryliśmy muzykę dodekafoniczną, w malarstwie taszyzm i pop-art, "noveau roman" w literaturze, "Nową...