Daniel ma 9 lat. Jest jedynym dzieckiem, które zostało w poddonieckich Piskach. Jego rodzinny dom leży dziś niecały kilometr od tak zwanej „peredowej” – pierwszej linii frontu.

Daniel lubi cukierki. Oraz psy. Lubi też i to, że szkoła jest zamknięta i nie musi rano wstawać. Ale nie lubi, że nie ma prądu, bo nie może oglądać telewizji.

Cukierki dają mu ukraińscy żołnierze. Wciska je do buzi brudnymi rączkami. Zachłannie i szybko, zanim ojciec zauważy. Ojciec narzeka, że Daniel żywi się tylko cukierkami.

– Powiedz „djakuju”, no powiedz, to dam ci jeszcze – Kola, ukraiński żołnierz z Dniepropietrowska, próbuje wychować Daniela.

Chłopiec kręci z przekorą głową i ucieka z buzią pełną czekoladek. Jego rodzice są tylko rosyjskojęzyczni, więc gdyby Daniel chciał podziękować za cukierki, nie powiedziałby „djakuju”, lecz „spasiba”. Po ukraińsku zna tylko jedną...