Kiedy moja córka miała trzy lata, jej nauczyciel w przedszkolu zadzwonił do mnie kilka miesięcy po starcie roku szkolnego, informując, że nadal nie wie, jak brzmi głos mojego dziecka” – tak rozpoczyna swój artykuł w „New York Timesie” izraelska dziennikarka Shoshana Kordova. „Moja córka nie odezwała się słowem ani do nauczycieli, ani do innych dzieci – pisze dalej. – Nie mówiła w ich obecności, choć w domu swobodnie gadała, krzyczała, śpiewała, wygłupiała się. Jednak jej zamiłowania do robienia hałasu i głupkowatych min nie można było dojrzeć przez ścianę lodowatej ciszy, którą wznosiła wokół siebie wśród obcych. W drodze do przedszkola czasami przerywała swoje opowieści w pół zdania, gdy tylko wyczuła, że ktoś się do nas zbliża; wyglądało to tak, jakby nagle wtyczka kontrolująca jej głos została wyjęta z gniazdka”.

Gdyby nie czujność nauczyciela, Shoshana mogłaby jeszcze...