Ongiś rozmowa o polityce była sensem towarzyskiego spotkania. Dziś podejmowanie, w szerszym zwłaszcza gronie, przemyśliwań politycznych, uważane jest za rodzaj wulgarnej prowokacji, za pomysł na nużącą wymianę identycznych poglądów bądź pretekst do jatki plemiennej. Zresztą – przyznajmy – nie ma już o czym rozmawiać ni czego analizować. Drugie dno polityki, warte kiedyś odmulania za pomocą flaszki czy fantazji, zniknęło. Rozmowa o polityce stała się jałowizną, bez której można, a wręcz należy się obejść, zwłaszcza gdy podjęliśmy zobowiązanie, że w towarzystwie ma być miło i ciekawie. Ogromny zbiór tematów zanurzył się w śmierdzącym bagnie, pośród odrażających odgłosów, i tamże się marynuje.
Pustkę po polityce wypełniły mało ciekawe rozmowy o podróżach albo o jedzeniu. Na każdy z tych tematów szkoda czasu, z tego prostego powodu, że wszyscy już byli wszędzie, wszyscy mieli...