"Poniewczas" pojawiał się u Ficowskiego od dawna, jako element specyficznego myślenia o czasie, środek budowania nowej przestrzeni czasowej. Zauważał Piotr Sommer: “Jako rzeczownik »poniewczas« to swoista materializacja niemożliwego, rzecz, co ów niemożliwy zamysł i bezradność »ja« do pewnego stopnia umożliwia i odbezradnia, a więc (językowo i tym samym egzystencjalnie) podsuwa naszemu »chcę« szansę spełnienia". Teraz jednak czytamy w wierszu “Pamięć":

już mi się zacierają

kontury rodziców

i z poniewczasem zawczas

raz po raz się myli

a to co się składało

już mi się nie składa

Byty realne i te opatrzone klauzulą trybu warunkowego zdają się na równi ustępować pod naporem nicości, schodzić na kolejne szczeble drabiny nieistnienia, aż pozostaje tylko “pustka w pustce...