Modlitwa Salomona

Król Salomon znalazł się pośród licznego ludu z żoną Egipcjanką u boku. Poprosił Boga, by stał się podobny do ojca, Dawida, by chodził w prawdzie oraz sprawiedliwości. Poprosił Pana o serce rozumne, aby był dobrym sędzią i rozróżniał między dobrem a złem. Jak uczy pewien midrasz: „Nie prosił Boga ani o bogactwa, ani o siłę fizyczną, ani o zwycięstwa nad wrogami, tylko o mądrość, która jest córką niebios. W niej wszystko się mieści”. Bogu spodobało się, o co prosił król. Uczynił wedle słów Salomona i stał się on monarchą najpotężniejszym duchem. Nie było nikogo mu równego. W nagrodę Bóg dał mu jeszcze bogactwa i sławę. Przedłużył dni jego. Usłyszał król słowa Boga i wydawało mu się, że je śni. Po przebudzeniu udał się do Jerozolimy, a stanąwszy przed skrzynią Pana, sprawował całopalenie.

Znamy hymn o mądrości zapisany w Księdze Hioba. Razem z tymi słowami pojawia się nowa faza rozwoju judaizmu biblijnego. Autorzy midraszy ów nowy i kolejny początek religii Izraela łączą z Salomonem. Od mądrości prowadzi droga do pobożności, prawości i dobroci. Za nimi idą sprawiedliwość i prawda, która zdobiła jego panowanie. Miał klucz – jak uczą rabini – do całej mądrości świata. Znał wszystkie języki zwierząt i ptaków, rozumiał, o czym szumią drzewa i trawy, „przed nim biegają jelenie i sarny, a broń jego niosą lwy i tygrysy”. Wypisz, wymaluj mój ulubiony bohater literacki z dzieciństwa, skromny doktor Dolittle, który również przyjaźnił się ze wszystkimi stworami wodnymi i lądowymi, znał ich języki, a jego towarzyszami byli małpka Cziczi, pies Jim i papuga Polinezja.

Nadto złożył Salomon – powiadają księgi – trzy tysiące przypowieści, a pieśni jego było tysiąc i pięćset. Przychodzili ich słuchać ludzie ze wszystkich narodów. Biblia hebrajska wskazuje na to, że autorem czterech ksiąg był Salomon. Najważniejsza jest Księga Koheleta, napisana przez kaznodzieję, syna Dawidowego, króla w Jerozolimie. Stworzył Księgi Przysłów, napisanych „dla ćwiczenia w rozumie, w sprawiedliwości, w sądzie i w prawości”. Skomponował Pieśń nad Pieśniami. Uchodzi za autora kilku Psalmów. O autorstwie Mądrości Salomona przekonuje nieznany autor (autorzy), który po grecku pisał w pierwszym wieku naszej ery do wykształconej żydowskiej wspólnoty w Aleksandrii. Dzieło uznane jest za apokryficzne w tradycji żydowskiej i w Kościołach protestanckich. Nieco inaczej rzecz się przedstawia w Kościele katolickim. Słowa tej księgi są mocne i piękne. Mowa tam o niezbędnej władcom roztropności i o tym, jak głęboko sięga mądrość. Księga wspomina o wyjściu Hebrajczyków z Egiptu i łączy się z hagadą. Imię Salomona zdaje się być tu wspominane jako imię patrona i pierwszego nauczyciela mądrości.

W Księdze Królewskiej podany jest przykład królewskiego werdyktu. Dwie kobiety spierały się, do której należy niemowlę. Wiadomo, że jedna ukradła drugiej żywe, a podrzuciła martwe dziecko. Król orzekł, że skoro nie wiadomo, czyje jest dziecko, to należy je rozrąbać na pół i każda dostanie swoją cząstkę. Jedna zgodziła się z tym werdyktem. Druga gotowa była ustąpić, byle tylko dziecko żyło. Salomon pojął, że matką jest ta kobieta, dla której najważniejsze było życie dziecka. Wzruszająca jest troska młodego króla, który musiał co dzień przez dziesiątki lat pełnić rolę sędziego. ©