Jedną z kinomaniackich obsesji jest wnikliwe studiowanie zawartości półek należących do bohaterów filmowych. Skoro kamera skupia swoją uwagę na czyimś księgozbiorze, płytotece czy filmotece, ani chybi musi być w tym ukryty klucz albo przynajmniej komentarz dotyczący samej postaci czy przedstawionego na ekranie świata. W jednej ze scen filmu „Ja teraz kłamię” Pawła Borowskiego widzimy przez chwilę biblioteczkę jednej z bohaterek: wszystkie tytuły krążą wokół problematyki prawdy i fałszu, co wcale nie powinno dziwić w przypadku filmu sygnowanego paradoksem kłamcy. Czy jednak ta opowieść, skonstruowana niczym wielopiętrowa łamigłówka – Anglosasi mają na to bardziej dosadne określenie mindfuck movie – również „kłamie, że kłamie”, ażeby w finale odsłonić przed nami jakąś prawdę?

Pięknym oszustwem jest już sam „wygląd” filmu Borowskiego, który przed fabularnym debiutem („...