Spotkałem ją w 1972 r. Po długich staraniach jechałem do Rzymu, by tam – taki był pierwotny zamiar – studiować na prywatnym uniwersytecie Pro Deo. Jechałem fiatem 126p, zabrałem ze sobą człowieka ze „Znaku”, Franciszka Blajdę. Mieściliśmy się. Miałem dowieźć go do Rzymu i jakoś ulokować. Tymczasem dojechaliśmy do Austrii, co nie było odległym etapem, ale jednak – przekroczeniem gigantycznego progu. Po raz pierwszy w życiu znalazłem się w kraju wolnym od realnego socjalizmu. Już nie pamiętam, jakim sposobem skierowałem się do Lonny. Byłem gościem nieprzewidzianym, lecz zostałem przyjęty tak, jakby to była najnormalniejsza rzecz w świecie. Zostałem tam tydzień, może dłużej. Choć upłynęło tyle lat, pamiętam to doskonale.

Potem wiele razy widywałem Lonny, słyszałem o niej od ludzi, którzy u niej bywali, nigdy jednak już nie korzystałem z jej gościnności. Wiedziałem tylko, że...