Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
W Kościele wszystko – struktury, instytucje, prawa i programy, charyzmaty i urzędy, działania i posługi – ma służyć misji ewangelizacyjnej. Wierzę w to, że – również jako lokalny Kościół w Polsce – damy się porwać temu wezwaniu.
Wierzę więc, że nurt ewangelizacyjny nie będzie już nigdy i nigdzie w polskim Kościele traktowany jako zaledwie opcjonalny dodatek do „zwykłego” duszpasterstwa, pozostawiony charyzmatycznym „hobbystom”. Wierzę, że w całym polskim Kościele – i w każdej z tworzących Go wspólnot (od rodziny począwszy, przez wszystkie małe wspólnoty jakiegokolwiek z ruchów kościelnych i stowarzyszeń, po każdą parafię) – przeżyjemy nawrócenie pastoralne, które każe nam porzucić zabiegi o charakterze wyłącznie konserwacyjnym („byle zachować to, co jest” – niezależnie od tego, jaka jest owa ilość i jakość!), a skoncentrować się na rzeczywistej pracy misyjnej.
Wierzę, że skupimy się na tym, co najważniejsze – że uznamy nie tylko w teorii, ale i w praktyce, że „pierwsze jest pierwsze”: zaczniemy z mocą przepowiadać kerygmat – dopiero z niego wyprowadzając wszelkie moralne nakazy i rzeczywistą motywację (!) do ich podjęcia. Wierzę, że poprowadzimy wszystkich (od siebie zaczynając) do ponownego odkrycia własnego chrztu – nie jako wydarzenia jednorazowego i przeszłego, ale dynamicznego, uzdrawiającego, wyposażającego i uruchamiającego.
Wierzę, że nauczymy się głosić kerygmat i budować Kościół w rzeczywistej jedności urzędu i charyzmatu (między nimi, ale i także wewnątrz każdego z tych wymiarów Kościoła!). Wierzę, że odkryjemy prawdę i moc zasady sformułowanej ostatnio przez Franciszka, że całość nie tylko jest większa od części, ale także że jest większa od sumy części! Że przestaniemy robić każdy z nas nawet wiele, ale zawsze osobno i zawsze po swojemu; przestaniemy się licytować i z zazdrością strzec – jedni przed drugimi – wypracowanych metod działania, rozsiewając przy tym podejrzliwość i wątpliwość wobec tych, które wypracowali inni.
Mocno wierzę, że nauczymy się ewangelizacji w wymiarze ekumenicznym. Że odkryjemy drogi i siłę przepowiadania kerygmatu razem (w jedności Chrystusowego Ciała); i że to przepowiadanie zmusi nas do postawienia sobie pytania o kolejne poziomy jedności w zakresie nauki apostolskiej. Wierzę gorąco, że nasz Kościół doświadczy wyraźnego wzrostu, rodzącego się z najprostszych „środków”: adoracji, uczniostwa w przepowiadaniu i słuchaniu Słowa, praktycznej miłości. Wierzę, że będziemy czynić Ewangelię w ewangeliczny sposób, i nigdy przy pomocy obcych Jej narzędzi.
Wierzę, że to wszystko przyniesie owoce. Nie wiem kiedy. Raczej nie w ciągu trzech lat. My mamy siać – Pan daje wzrost! Więc nie muszę wiedzieć. Szkoda tracić czas na to, by sobie ów przyszły Kościół szczegółowo wyobrażać. To, co Bóg nam przygotował, jest inne i większe od naszych pragnień; spełni się na Jego sposób.
Mogę sobie natomiast – i to stosunkowo łatwo – wyobrazić, co się stanie, jeśli nie damy się Duchowi Świętemu popchnąć w tym kierunku. O tym jednak pisać nie warto...
