Zgorszenie uczonych w Piśmie słowami Jezusa: „Synu odpuszczają ci się twoje grzechy”, było całkiem zrozumiałe. Żydzi wiedzieli, że moc odpuszczania grzechów była wyłączną prerogatywą Boga. To przekonanie wynikało stąd, że grzech oznaczał po prostu wykroczenie przeciw Bogu, który zawarł z Izraelem przymierze. Oczywiste więc było, że tylko On ma prawo go darować. Wszystkie starotestamentalne przepisy dotyczące ofiar i obrzędów przebłagalnych oparte były na przeświadczeniu, że tylko Bóg osobiście ma prawo i moc darowania grzechów. Dlatego słowa Jezusa są równoznaczne z powiedzeniem: „Ja mam godność równą Bogu. Jestem Bogiem”. To było nawet więcej niż przyznanie sobie godności mesjańskiej. Mesjasz miał być Bożym wysłannikiem, miał wybawić lud od jegogrzechów, ale władza odpuszczania grzechów należała wyłącznie do Boga.

My zaś wiarę w grzechów odpuszczenie, jakie dokonuje się w...