Na drugą stronę można przejść przez niebieską, odrapaną bramę. Z pozoru te przestrzenie niczym się od siebie nie różnią – tu i tam budynki, tu i tam gołe konary drzew, tu i tam pod butami skrzypią resztki zmrożonego śniegu. I po tej, i po tamtej stronie słychać łoskot samochodowych silników.

Granica tkwi więc bardziej w głowie Tomasza Zająca, czterdziestolatka, z którym w mroźne grudniowe przedpołudnie spacerujemy wokół gigantycznego kompleksu budynków Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego w Krakowie. Pogodną twarz Tomasza zasłaniają maseczka i zaparowane denka okularów – środki ostrożności weszły mu w krew na długo przed epidemią.

Podobnie jak tutejsze krajobrazy. Nawet z zawiązanymi oczami mógłby powiedzieć: te okna to hematologia, tamte OIOM, za nami parking. A tuż przed nami, za niebieską bramą, jedyny skrawek tej przestrzeni, który dobrze mu się kojarzy.

...