To zdumiewające. Krystyna Feldman, która w swoim małym poznańskim mieszkaniu nie miała żadnych urządzeń ułatwiających życie, pralki czy lodówki (powtarzała: "Po co mi jednej takie maszyny"), wezwała mnie do napisania tego wspomnienia z zaświatów przez internet...

Przez ostatnich 12 lat mogłem doświadczać na różny sposób i w różnych miejscach jej prostej, serdecznej życzliwości. Wielokrotnie przyjmowała moje zaproszenia i uczestniczyła w pomysłach, które razem realizowaliśmy. Programy telewizyjne, debaty, konwersatoria i spotkania z widzami, promocje książek. Była częstym gościem naszego poznańskiego klasztoru, gdzie opowiadała o teatrze i o ludziach, których spotkała w życiu. Niezapomniane pozostaną wspólne harce przy ognisku w Krosinku pod Poznaniem czy na fermie u Aleksandra Tecława, gdzie z naszymi afrykańskimi przyjaciółmi, noszona na rękach przez...