Andrzej Babraj urodził się na Wołyniu 21 października 1933 r. W 1940 r. jako siedmiolatek zostaje deportowany wraz z matką i dwójką sióstr do Kazachstanu. Bez ojca, który dwa lata później jako więzień Pawiaka zostanie rozstrzelany w Magdalence. W najważniejszej opowieści o swoim życiu, w rozmowie z Janem Grzegorczykiem („Poznańscy dominikanie”; Poznań 1997), powie: „Pamiętam, jak w nocy walili kolbami w drzwi. Wieźli nas przez dwa tygodnie w bydlęcych wagonach. Przy każdym wagonie stał uzbrojony krasnoarmiejec w typowej czapce – budionówce z jednym rogiem i czerwoną gwiazdą. Wszystkie dzieci zachorowały na odrę”. Wspomni, jak na „Trylogii” Sienkiewicza uczył się języka polskiego, zbierał krowie łajno na opał i jak uczył się modlitwy, kiedy wspólnie odmawiane godzinki i różaniec podtrzymywały na duchu.
Zesłaniec z Krasnej Polany po latach będzie tam wracał, aby organizować pomoc...