Na początku był Chaos. W „Teogonii” z VIII w. p.n.e., prawdopodobnie najstarszym europejskim opisie stworzenia, Hezjod pisze na jego temat niewiele. Ot, że był „najpierwszy”, i że z niego wyłoniło się stopniowo wszystko inne. Owidiusz w „Metamorfozach” w I w. n.e. daje nam już konkretniejszy obraz pierwotnego chaosu: „Nim było morze, ziemia i niebios sklepienie, / Jedyny miało wyraz całe przyrodzenie. / Zwano go zamęt [Chaos]... / Woda jeszcze nie płynna i ziemia nie stała / I powietrze bez światła; w ciągłym z sobą sporze / Swej postaci nie mają, w jednym bowiem zbiorze / Zimno z gorącem, suchość z wilgocią walczyła...” (tłum. B. Kiciński).

Potem, pisze Owidiusz, wkracza twórca („ktokolwiek z bogów nim być może”), urządzając, rozdzielając i porządkując, pełniąc więc rolę Demiurga: boga rozumianego nie jako kuglarz, lecz jako artysta. Co to właściwie oznacza? Na to świetnie...