Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
ogromnie mnie ucieszył odcinek “Spiżarni literackiej" o Bohdanie Korzeniewskim (“Człowiek teatru", “TP" nr 20/04). Znałem go dobrze, był jednym z dwóch moich szefów przez 35 lat pracy w redakcji “Pamiętnika Teatralnego". Nie po raz pierwszy chwali Pan prozę “Książek i ludzi". Eseje Korzeniewskiego są równie znakomite. Nie tylko jednak jego twórczość pisarska pozostaje niezauważona (zwłaszcza przez krytykę literacką i polonistów). Wśród ludzi teatru jest kilku, których książki (nieliczne wprawdzie) uznać można za wybitne. Eseje, wspomnienia, felietony Erwina Axera, Jana Kosińskiego, Zygmunta Hübnera, Tadeusza Łomnickiego, “Wspomnienia z niepamięci" Gustawa Holoubka - nie powinny być traktowane wyłącznie jako “dokumenty epoki" i zaliczane do “książek o teatrze" (co w przypadku wielu z nich jest nieprawdą).
Pewno Pan nie wie, że istnieje jeszcze jeden, mało znany tekst Bohdana Korzeniewskiego dotyczący lat wojny. Powstanie zaskoczyło go w Bibliotece Uniwersyteckiej, obleganej przez powstańców. Przebywał tam do połowy września, do upadku Powiśla, kiedy na teren Uniwersytetu Niemcy (na szczęście Wehrmacht) spędzili ludzi z okolicznych ulic (byłem wśród nich). Relację Korzeniewskiego spisał krótko po wydarzeniach Wacław Borowy. Jak Pan wie, umiał on pisać i jego zapis jest wierny nie tylko faktom, ale oddaje zadziwiająco udanie postrzeganie rzeczywistości, cechy charakteru, a nawet styl Korzeniewskiego (który zresztą tę relację autoryzował). Ukazało się to w niewielkim - jak na tamte czasy - nakładzie w Państwowym Instytucie Wydawniczym: Wacław Borowy “Okres powstania 1944 r. w Bibliotece Uniwersyteckiej w Warszawie. Relacja Bohdana Korzeniewskiego spisana przez Wacława Borowego" (Warszawa 1965).
Łączę wyrazy szacunku i serdeczne pozdrowienia.
JERZY TIMOSZEWICZ (Warszawa)
