Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Za chwilę rozpocznie się zamykająca je Eucharystia. Nie wiem, co Papież w niej powie. Powiedział już jednak wiele. Wiele także u-kazał. Bo "kazanie" to jedno, a "u-kazanie" to drugie. Najlepiej u-kazała to sobotnia wigilia. Papież przygotował na nią kazanie, które miało m.in. przynieść odpowiedź na pytania zadane mu w trakcie nabożeństwa przez pięciu młodych ludzi z różnych kontynentów.
Pytania padły. Udzielenie odpowiedzi zostało jednak przerwane gwałtowną burzą i ulewą, która się rozszalała na miejscu spotkania. Papież nie odczytał przygotowanego tekstu. Został jednak z młodymi, by - po ustaniu burzy - pogrążyć się z nimi w modlitwie adoracji Chrystusa w Najświętszym Sakramencie - namawiając ich, a jeszcze bardziej "u-kazując", że to ostatecznie Jemu (Chrystusowi) muszą postawić swoje pytania, i u Niego szukać wiążących odpowiedzi. W ciszy. I na kolanach.
Na koniec wskazał im na jeszcze jedną odpowiedź, której tej nocy sami sobie udzielili, i którą zawsze będą mogli odszukać w sobie - odpowiedź nie teoretyczną, lecz doświadczoną (!) - powiedział im: "Zanim Was zostawię, chcę wszystkim życzyć dobrej nocy. Wypocznijcie dobrze. Dziękuję Wam za ofiarę, którą czynicie. I którą - w co nie wątpię - złożycie wielkodusznie Panu. Zobaczymy się jutro, jeśli Bóg pozwoli, na Eucharystii. Oczekuję Was wszystkich. Dziękuję Wam za wspaniały przykład, jaki daliście. Tak jak tej nocy, tak zawsze z Chrystusem będziecie zdolni podjąć każdą próbę życia. Nie zapomnijcie tego! Bardzo Wam wszystkim dziękuję".
A więc: Eucharystia (modlitwa, a d o r a c j a) i odnajdywana w sobie zdolność do ofiary - wskazane przez Ojca Świętego (przez Ducha Świętego, który po swojemu wyreżyserował tę wigilię) "miejsca" szukania prawdziwych i konkretnych odpowiedzi na najważniejsze pytania.
Znaków było więcej w te dni. Znakiem był przede wszystkim młody Kościół zebrany wokół Piotra. Papież "u-kazał" w nim także konkretne grupy, spotykając się osobno z młodymi siostrami zakonnymi, młodymi wykładowcami uniwersyteckimi, klerykami, młodymi niepełnosprawnymi i woluntariuszami. Siostrom powiedział, że ich życie jest "żywą egzegezą Słowa Bożego"; młodym uczonym - że szukanie pełni prawdy domaga się całkowitego oddania, i że nie potrafią zrozumieć tego, czego nie pokochają! Młodym ludziom doświadczonym chorobą i niepełnosprawnością powiedział, że to właśnie oni są "głównymi budowniczymi cywilizacji miłości". Klerykom mówił o Chrystusie - nowym i ostatecznym kapłanie, który jest Sługą i Ofiarą, i że upodobnienie się do Niego - będąc ich życiowym zadaniem - przekracza ich siły. Prosił ich także, by dobrze przemyśleli napięcie między świętością Kościoła i własnym grzechem, a na koniec (!), by uważnie patrzyli w siebie i decydowali się na przyjęcie święceń jedynie wtedy, gdy będą przekonani, że potrafią je realizować z odwagą i autentycznością. Czy w taki sposób mówi się do kleryków w dobie kryzysu powołań? A czy w ogóle wolno mówić inaczej?!
