Czy Pan Bóg cieszy się drachmą?

Drachma jest jednym z najstarszych środków płatniczych. W starożytnej Grecji różne miasta biły swoje odmiany drachmy. Od piątego wieku przed Chr. drachma ateńska była w dość powszechnym użyciu, ale po podbojach Aleksandra Wielkiego jego drachma opanowała cały ówczesny cywilizowany świat. Nominałem drobniejszym był obol. Jedna drachma zawierała sześć oboli. Oczywiście wartość drachmy ulegała zmianie i trudno ją przeliczyć na dzisiejszą walutę.

Historycy mówią, że w czasach Chrystusa była ona równa mniej więcej wartości dziennej płacy wykwalifikowanego robotnika.

A jeżeli uświadomimy sobie, że nie było wówczas ubezpieczeń i zwykle wieczorem płacono za miniony dzień, to kobieta gubiąc dzienny zarobek, mocno nadwyrężyła swój budżet. Nic więc dziwnego, iż ucieszyła się, gdy drachmę znalazła. Według przypowieści Jezusa, taka jest radość aniołów z jednego nawróconego grzesznika.

Dziś słowo „grzech” jest niemodne; czasem nawet wypowiada się je z odcieniem ironii. Kryje się za tym nie tylko moda, lecz także pewna doktryna psychologiczna: człowiek nie powinien się stresować, winien mieć pozytywny obraz samego siebie i być przekonanym o swojej wartości.

To prawda, że powinniśmy dążyć do wewnętrznej równowagi i rozwoju swojej osobowości, ale nie wolno zapominać, że ten rozwój musi być oparty na prawdzie, a nie na wypychaniu z pola świadomości rzeczy niemiłych. Spychane do podświadomości, one i tak będą tam obecne i po cichu nadal będą robić swoją destrukcyjną robotę.

Warunkiem prawdziwego rozwoju osobowości jest uznanie w duchu prawdy swoich błędów i podjęcie wysiłku, by je naprawić.

A wewnętrzny rozwój jest naszym podstawowym zadaniem. Często w naszych rozważaniach powtarzam, że Bóg stworzył nas jakby w stanie niegotowym. Ukształtował nas tylko z grubsza, wyposażył nas nie w gotowe cechy, lecz jedynie w ich zalążki, a zadanie wykończenia tego dzieła – „dotworzenia” samego siebie – powierzył nam samym.

Bo może w przypowieści Jezusa nie chodzi o kobietę, która zgubiła cały swój dzienny zarobek, lecz o to, że zgubiła samą siebie. Drachma jest tylko symbolem. Nic dziwnego, że gdy ją odnalazła, bardzo się ucieszyła.

Radość z odnalezienia siebie inaczej nazywa się wewnętrznym pokojem. Dzisiejsi ludzie tęsknią za nim, niekiedy tęsknią tak żywiołowo, że gotowi są wpędzić się w nałóg, aby tylko zdobyć namiastkę pokoju na kilkadziesiąt minut. Ale wewnętrznego pokoju nie da się wstrzyknąć sobie dożylnym zastrzykiem. Musi on być wynikiem żmudnego procesu dążenia do Dobra, odnajdywaniem drachmy każdego dnia.

Rozpocząłem dzisiejsze rozważanie od trochę przewrotnego pytania: Czy Pan Bóg cieszy się z odnalezionej drachmy? To jest oczywiście tylko metafora, ale – tak – cieszy się, zwłaszcza jeżeli ta drachma nie jest zapłatą tylko za jeden dzień, lecz za całe życie.

Od wielu lat w parafii rzymskokatolickiej pw. św. Maksymiliana w Tarnowie ks. prof. Michał Heller przewodniczy niedzielnym mszom św. o godz. 10:30 i wygłsza krótkie kazania, które gromadzą wielu stałych słuchaczy. Nagranie kazania wygłoszonego przez ks. prof. Michała Hellera udostępniamy dzięki uprzejmości parafii św. Maksymiliana.