JAN STRZAŁKA: - Pani Profesor, chciałbym porozmawiać o Bergmanie.

PROF. BARBARA SKARGA: - Kłopot w tym, że nie jestem filmoznawcą ani krytykiem.

- Nie chodzi o uczone analizy, lecz o przywołanie wrażeń kogoś, kto Bergmana przeżywał i pamięta czasy, kiedy powstawały jego największe arcydzieła.

- Moja pamięć może być zawodna, uprzedzam. Filmy Bergmana oglądałam, ale dawno temu i najczęściej w Paryżu, gdzie pokazywano je wcześniej niż w polskich kinach, ten ponury Skandynaw utrwalił mi się więc w pamięci w wersji francuskiej i z paryską publicznością w tle, która chłonęła jego dzieła z ogromną uwagą.

- Jakie uczucia budziło w Pani wówczas kino Bergmana? Czy to było, powiedzmy, bolesne przeżywanie?

- Oglądając film czy przedstawienie teatralne, nigdy nie odczuwam...