Język bohaterów swoich reportaży potrafi podsłuchać, a jak trzeba, to i podrobić tak, żeby nie sfałszować, ale oddać sprawiedliwość. Zapisać tak, by złapać ów ton czy zaśpiew, który z melodii czyni melodię właśnie. Żeby ze słowotoku stał się językiem opowieści, w której pojawi się czyjś świat. Świat kelnera z hotelu Forum, kobiet leżących na porodówce, mieszkańców Ząbek albo warszawskich inteligentów.

Ale nie dość trafić w język. Trzeba jeszcze znaleźć formę, czyli dokonać takiego wyboru, by dla nas zaczął znaczyć. Żebyśmy uznali, że chociaż na co dzień żyjemy każdy w swoim świecie, chociaż - mówiąc językiem bohaterów reportaży Basi - każdy z nas cieszy się albo się martwi na własną rękę, bez tych innych światów i nasz stałby się mniej konieczny.

Nie była to dla Basi sprawa błaha. Bo w końcu gdybyśmy byli dla siebie dostępni, obywalibyśmy się...