Bez protekcji i łapówki dostałam się na doskonale prowadzony oddział chirurgii onkologicznej. W poniedziałek przyszłam do szpitala, we środę była operacja, a w następny poniedziałek - do domu. Poznałam lekarzy i pielęgniarki, którzy mówili: “zapraszam na badanie", “zapraszam na opatrunek". Po kontroli: “gratuluję, już nic nie ma". Niby nic, takie zwykłe słowa, a człowiekowi jest znacznie lżej. Na tym aż dziwnym, bo tylko miejskim oddziale, jest bardzo czysto, sprzątanie trwa stale. W każdej sali dwa lub trzy obrazy. Wyżywienie podawane z dodatkiem uśmiechu. Ani przez chwilę nie czułam, że komuś zawadzam, choć personel zapracowany, a pacjentów dużo i ciągle się zmieniają. Piszę o tym, bo tak dobrze móc coś w tej naszej rzeczywistości pochwalić. Tylko jedno: z wielkim bólem stwierdziłam, że w niedzielę w pawilonie onkologicznym Mszy nie będzie, bo ksiądz ma urlop. Gmach centralny z Mszą był niestety daleko, dla mnie za daleko...