Drżący kurant wygrywał narkotyczny motyw

jesieni. W październiku wzmożone odloty

żurawi na południe. Śliskie kartofliska.

Leczył chorobę ucha i zamęt błędnika

angielską frazą, drżącym metrum, czytelnika

jedynego miał w sobie. Krajobraz przygnębiał.

Ale fizyczna praca, horyzont i głębia

nieba, ziemi, sprawiły, że stały się bliskie

nierozpoznane światy. Z niebieskim opryskiem

beczki, stały na polach nieznanej Irlandii.

Niebieski kolor w wierszach innego poety.

Ten kolor żył, rozpraszał monochromatyczne

istnienie, koił nerwy, dawał punkty styczne

z inną frazą i w innym pisaną języku.

Cóż, że tylko przeczuwał to obce istnienie,

nomadyczne...