Błoński pisał o Miłoszu, że jest “jak świat". Granice tego świata obejmowały wielkie obszary; dziś Miłosz, na pewnych warunkach, staje się reprezentantem myśli, duchowości i wyborów, których dokonywał niegdyś na własny rachunek, a które teraz przemieniają się we wzory bądź antywzory literackie i kulturowe.

Tak dzieje się prawie zawsze: “badacze owadzich nogów" podejmują aktywność, ale nie należy się zbyt przejmować kąśliwą uwagą poety.

Rozmawialiśmy w Paryżu, który wciąż pozostaje, moim zdaniem, nie do końca objaśnionym miejscem w biografii Czesława Miłosza, zapewne dlatego, że sam je emocjonalnie odrzucał, bo przeżył w nim swoje najbardziej bodaj traumatyczne lata. Bronił się przecież przed tym miastem: “Doliną Issy" chociażby. Ale wciąż “Rue Descartes" pozostanie jednym z najlepszych wierszy, jakie napisał, i w nim, jak w soczewce, odbijają...