Pieśń siódma: Szpital

Srebrzysko dziwne miejsce: szpital psychiatryczny

cmentarne krematorium i zakład śmieciarski

dzielą ze sobą przestrzeń niczym magazyny

zbudowane dla jakiejś niewidzialnej armii

Achtung! słońce już wstało do czarnej roboty

a razem z nim kwatermistrz z resztą garnizonu

ludzie idą do ziemi wrzeszczą wniebogłosy

albo w żelaznym piecu spalają się w popiół

kto wierzył w życie wieczne skończy jak ateusz

kto krył się pod podłogą nie znajdzie ratunku

płyną wartkim strumieniem do ciemnego kresu

odpadki z uczty starych jak świat Nibelungów

zarośnięte chwastami szpitalne alejki

koty grzeją podbrzusza kręcąc się na grzbietach...