Musimy być na granicy godzinę przed otwarciem, czyli wyjeżdżamy przed świtem, OK? – oznajmia Martin, po czym trzaska klapą bagażnika i, nie czekając na naszą odpowiedź, odwraca się, by szybkim krokiem odejść w kierunku bungalowu dla kierowców. Chyba jeszcze rzuca przez ramię: – „Miłego wieczoru”. Ale tego już nikt dokładnie nie słyszy.

Do granicy kongijskiej jest blisko. Moglibyśmy nawet przejść na piechotę. Tutaj, w Gisenyi, jeszcze po stronie rwandyjskiej, taki spacer to byłaby przyjemność. Spokojne, sterylnie czyste miasteczko z jednym luksusowym hotelem, kilkoma eleganckimi pensjonatami z widokiem na „tysiące wzgórz” i nadzieją na napływ zagranicznych turystów, którzy w tafli jeziora Kiwu nie będą szukać odbicia tego, co działo się tu ponad 20 lat temu.

Następnego dnia, przed szóstą rano, mamy zjawić się na granicy dwóch światów. W miejscu, gdzie obdrapany, zepsuty...